Akt ten, jest formą przymierza każdej z sióstr z Jezusem Chrystusem, który zaprasza do poddania się uświęcającemu działaniu Boga i współpracy z Jego łaską, która ma nie tylko moc zwyciężać zło, ale i przemienić je w dobro.
„Miłosierdzie Moje powinna odzwierciedlać w sobie każda dusza,
a szczególnie dusza zakonna. Serce Moje jest przepełnione litością
i miłosierdziem dla wszystkich. Serce Mojej oblubienicy musi być podobne do Serca Mojego, musi z jej serca tryskać zdrój miłosierdzia Mojego dla dusz, inaczej nie przyznam się do niej”
Dzienniczek, zeszyt III, akapit 1148.
Jezus Miłosierny zna ludzką niemoc i nie zraża się, że przystąpił do przymierza z człowiekiem grzesznym i słabym. Zobowiązał się przecież uleczyć naszą słabość:
„Córko moja, nie ofiarowałaś mi tego, co jest istotnie twoim. [...] córko – oddaj mi nędzę twoją, bo ona jest wyłączną twoją własnością.”
Dzienniczek, zeszyt IV, akapit 1318.